باغ مترسكها

باغي بود بسيار وسيع و زيبا ، همچنين پر محصول ، اما باغبان نداشت.

 روزي از يكي از خوشه هاي گندم باغباني بدنيا آمد خنك و گوارا مثل آب دانا و توانا چون گندم .

 باغبان با تلاش بسيار محصول باغ را بيش و به كرد اما نتيجه غائي كارش, ازدياد نثل كلاغان غارتگر سيري ناپذير بود . باغبان در انديشه حفاظت از باغ ، مترسكي ساخت ترسناك, اما از درون تهي  و در ميان درختان و گل گندم نصب كرد .

 آن تك مترسك براي فراري دادن كلاغهاي مزاحم شروع به تزايد خود نمود ، شاخه هاي درختان را بريد و از امكانات باغ سود جست تا مترسكهاي بيشتري بسازد براي حفاظت بهتر و بيشتر از باغ.

 اما روزي رسيد كه در آن باغ به جاي درخت و بوته و سبزه و چمن ، تنها و تنها مترسك و مترسكها روئيده بودند ، سر از خاك  بدر آورده و در انديشه  ريشه دواندن  .

و چنين شد كه باغ و باغبان مردند و مترسكها روئيدند تا به بدانجا نام « باغ مترسكها » را دادند .

جنگ طریقی است برای گریز از فلسفه ,برای گریز از دردهای فلسفی . و  بزرگترین جنگها , دلمشغولی های بچه گانه ای است تا عمق و شدت این درد را فراموش کنیم .

       هرچند در این میانه بدنمان تکه تکه شود .

                                           سايه و خورشيد

وقتي سايه کوتوله ها با ولع هرچه بيشتر بلند و بلندتر ميگردند ، سايه هاي كوتوله بازهم نمي توانند به بلندي سايه هاي طويل تر برسند ، كه اين را خورشيد مي بيند و در كمال بلندي نظر غروب مي كند تا شرم كوتوله ها و سايه هايشان را در تاريكي شب بپوشاند .

اما صبح فردا صبح هنگام طلوع خورشید، سايه كوتوله ها با بلندترين شكل ممكن روزشان را آغاز ميكنند تا به همه فخر  بفروشند ،  اما  با  بالا  آمدن خورشيد و جلوه گري حقيقت ، سايه ها از شرم آب مي شوند ، ولی  با تولد دوباره سايه در نيمروز آنها همه چيز را از ياد مي برند و در كمال حماقت و معصوميت ,مسابقه جلوه گري را آغاز مي كنند .

اين مسابقه و جلوه گري بيهوده و بي معني و آن بخشش خسته كننده ، سالها و سالهاست كه هر روز و هر روز تكرار ميگردد ، اما من در عجبم كه نه آن سايه هاي طفيلي از اين همه بخشش عبرت مي گيرند و نه خورشيد از اين همه حماقت خسته میگردد.

 

عمریست در اسفل السافلین نشسته ام به انتظار ,هنوز منتظرم تا مگر کسی بیاید و اندکی پایین تر از من بنشیند تا من نیز برای لحظه ای هرچند کوتاه, لذت توهم قیاس را درک کنم

 

برتولت برشت میگوید که همیشه راه برو تا پاهایت را ندزدند

اما من میگویم :همیشه فکر کن تا به حماقت کشیده نشوی .

(یعنی عقلت را ندزدند)

 

 وقتي بچه بودم دوتا آرزوي طلايي داشتم:

اول اينكه روزنه اي پيدا كنم كه از درون آن بتوانم صورت خورشيد را ببينم بي آنكه خورشيد من را ببيند .

دوم اينكه در چله زمستان و در يخبندان, بتوانم حوضچه آبي را در كوچه پيدا بكنم كه ننه سرما يادش رفته باشد كه آنرا هم مثل بقيه آبها منجمد كند .

همين.

 

 

مرگ نشئگی ابدیست

بالاترين وبزرگترين لذت در دنيا, لذت مرگ است

مرگ يك نشئگي ابدي است و نشئه شدن گامي است در راه رسيدن به مرگ .

نشئه شدن تمرين مرگ است

هركس لب در لب الهه مرگ ميگذارد چنان لذتي به او دست مي دهد كه تا ابد الاباد آن را رها نمي كند ، به همين دليل ، مردگان هيچ وقت بازنميگردند .

مرگ پاداش يك عمر تلاش است براي انسان ، از سوي طبيعت  . دنياي مرگ ، يا دنياي مردگان ، دنياي بي خبري است ، چون در آن دنيا خبري جز لذت بردن از مرگ وجود ندارد و هيچ مرده اي حاضر نمي شود لبهاي الهه مرگ را رها نموده و به زمينيان خبري بفرستد .

 

از زماني كه دنيا را به رقم تبديل كردند و قيمت هر چيزي را مشخص نمودند رابينسن كروزوئه ديگر ياراي گم شدن ندارد و در كشتي خود نشسته و دور دنيا چرخ مي زند اما هيچ جزيره متروك و بي نام و نشاني نمي يابد تا در آنجا داستانش را بازنويسي كند ، چون تمام جزاير كوچك و بزرگ دنيا همه فروخته شده اند و در هركدام ثروتمندي احمق نشسته و اداي رابينسن كروزوئه را در مي آورد .

                                                            

 

                                تجلي

روزي پيرمردي عابد و اهل دين و شرع پس از گذشت ساليان طولاني عبادت و حمد و ثناي خداوند ، خواست تا براي رسيدن به يقين عيني ، عمل مشهور ابراهيم ، پيامبر پاك خداوند را تكرار كند و از خداي خود بخواهد كه طريق زنده كردن مرده ها را به وي نيز عيان نمايد .

پيرمرد داستان ما ، چون مرگ خويش را نزديك مي ديد و مي پنداشت كه اندك زماني از عمرش باقي است ، پس تعجيل نمود و به تصميم و امر خود ، چندين پرنده و چرنده كوچك را گرفته و ذبح نمود و گوشت تنشان را تكه تكه كرد و در اين بين خود را به ميانه هاي صحرائي كه در نزديكي مي شناخت رسانيد تا در خلوت خود و خدايش اين امر فوق العاده را به نظاره بنشيند .

پيرمرد عابد و زاهد در ميانه تپه هاي بيابان خسته و كوفته ايستاد و با خود انديشيد كه جانداري در آن بين نيست و اوست تنها در محضر صاحب كون و مكان .

محيط خلوت آنجا را براي اجراي مراسم خود پسنديد، پس گرد راه از سر و صورت نيافشانده مشغول به كار شد و به آرامي تكه هاي گوشت خون آلود و درهم پيچيده آن جانوران را در نقاط مختلف بر كف صحرا ريخت ، او اين كار را با آخرين توان خود انجام مي داد . وي سپس بازگشته و درميان آنها بر زمين نشست تا دست طلب و نيايش به سوي خداي خود دراز نمايد و حاجت بخواهد كه خداوندگار قادر و متعال آن حيوانات تكه تكه شده را مانند مورد ابراهيم نبي زنده گرداند .

اما همين كه پيرمرد نشيمن گاه بر زمين نهاد از فرط پيري و كهولت و همچنين از شدت خستگي در همان دم و همان مكان آرام گرفت و جان به جان آفرين تسليم كرد و مجال طلب اعجاز از خداوند را پيدا نكرد .

پيرمرد مرد ,اما داستانش هنوز نمرده بود و بي او ادامه مي يافت .

پس بشنويد از تكه هاي گوشت پراكنده در صحرا .

قبل ازهمه بوي خون و گوشت تازه به مشام حشرات صحرا رسيد و سيل حشرات به سوي آنها به راه افتاد سپس نرم نرمك چندين پرنده نيز به آنها ملحق شدند و اتفاقا مشغول تناول از آن طعام اماده و لذيذ گرديدند .

اما از اينسوي و از اعماق آبي آسمان چشم تيزبين چند لاشخور به جسد بي جان پيرمرد افتاد و لحظه اي بعد چشم پيرمرد ترکید و بوي خون تازه ي وي در صحرا پيچيد و شغالان صحرا را نيز دعوت به اين خوان گسترده كرد.

 ساعتي نپائيد كه از پيرمرد و تكه هاي گوشت آورده شده بدست وي جز لكه اي و رطوبتي بر زمين صحرا نماند كه آن نيز به همت والاي آفتاب سوزان صحرا از صحنه روزگار محو گرديد .

بجز پيرمرد داستان ، همه ديدند و شاهد بودند كه آن گوشتهاي بي جان چگونه جان گرفتند .

                                      طي الطريق      

 

زمين و زمان خلق شده بود و آماده حركت ،گوش به زنگ ، منتظر امر الهي ، مخصوصا زمان كه روي عدد صفر با توقف سرسام آورش و سكوت و سكون لايتناهي گيج كننده اش خداوندگار عالم را مغموم ساخته بود . اين دو يك چيزي كم داشتند و مي بايست تكميل گردند .

خداوندگار عالم از فرط دل گرفتگي آهي از ته دل كشيد و اين همان آه طوفان زا بود كه كاري كرد كارستان و آن طوفان اوليه را براه انداخت . طوفان در اولين گام خود تلنگري به عقربه زمان زد و زمان با سرعت گيج كننده اي شروع به حركت كرد كه از همان ابتدا به سوي بينهايت نشانه گيري شده بود .

بعد از لحظاتي طوفان به يك كره از جنس خاك رسيد و آنرا به راه انداخت, گردش و گيج خوردن كره خاكي در فضا بادي را در سطح آن به راه انداخت و باد مقداري از خاك آنجا را به آسمان برد كه اين لحظه همان لحظه پيشا تاريخي خلقت موجودات زنده بود .

 به دستور خداوند آن خاك در هوا به شكل خارق العاده اي تبديل به يك موجود عجيب و غريب اوليه شد كه بنا به دستور خداوند مي بايست از هفت خوان موهومي گذر كند و درصورت موفقيت جانشين خداوندگار پير گردد .

همين كه آن موجود كريه المنظر كه بعدها اسم انسان به او داده خواهد شد پاي خود را بروي خاك گذاشت بي حركت و صم و بكم نشست و حركت نكرد و اما طوفان بنا به دستور خداوند به انسان حمله برد و او را به آسمان پرت كرد همينكه انسان با سر بر روي خاك افتاد از ترس تمام موهاي بدنش ريخت و به شكل رقت انگيز امروزي درآمد .

او كه خواست حركت كند از روي شرم با دستانش خودش را مي پوشاند و با وضع زننده اي با قدمهايي آرام و مردد به سمتي ندانسته حركت ميكرد ، تمامي فرشتگان از روي شرم چشمان خود را گرفته بودند .

آن انسان اوليه پس از پيمودن چندين قدم اوليه ناباورانه با موجودي عظيم الجثه روبرو شد كه به سگ مي مانست اما اندامي ماشين وار داشت .

آن موجود بلادرنگ انسان اوليه را بلعيد و سپس گويي از اين لقمه خوشش نيامده كمي به خود پيچيد و آنرا از قفا پس داد اما نه بصورت يكپارچه ، بلكه بصورت هفت تكه كوچك تر كه همگي به شكل همان انسان اوليه بودند اما با تفاوتهاي كوچك در رنگ و مو و شكل بيني ...

در همين لحظه هفت موجود ديگر با ادوات و وسايل مختص به خود به جلوي اين هفت موجود بدبخت ظاهر شدند و آنها را به سمت خود فراخواني نمودند و بدون فوت وقت شروع به محاكمه آنها كردند :

قاضي اول خطاب به انسان شماره يك :

 مردك تنها حركت مي كني پس مخالف با جامعيت هستي پس از نظر من محكوم به مرگ

و بدون اينكه منتظر دفاعيه اي باشد كله  مخاطب را كند .

قاضي دوم خطاب به انسان شماره دو :

حركت تو گريز است ، گريز از تنهايي به سوي جمعيت ، پس مخالف رشد فرد و شكوفايي آن هستي و از نظر من محكوم به فنا .

فورا او را با شمشير به دو نيم كرد .

قاضي سوم خطاب به انسان شماره سه :

حركت تو بدون مقصد است و غايتي براي خود نمي شناسي و از نظر من محكوم به فنا .

با مراسمي خاص او را با گيوتين اعدام كرد .

قاضي چهارم خطاب به انسان شماره چهار :

حركت تو به مقصدي نامعلوم بلكه موهوم مي باشد . پس از نظر من محكوم به اعدام و فورا و فورا او را حلق آويز كرد .

قاضي پنجم خطاب به انسان شماره پنج :

نه لباس داري و نه كفش و نه حتي كلاهي بر سر ، پس محكوم به توحش و وحشي بايد نابود گردد .

پس او را با وسواسي زنانه در اسيد حل كرد .

قاضي ششم خطاب به انسان شماره شش :

تو در اين مرحله تكوينت از خداوندگار عالم فرار كردي پس ما تو را به نيستي نويد ميدهيم

فورا چند آدم خوار آمدند و در چشم به هم زدني وي را تناول نمودند .

قاضي هفتم خطاب به انسان شماره هفت :

وجود يافتن تو از باد بود و حركتت بي خود ، بي مبدأ و بي مقصد ، پس سزاي اينهمه عبث كاري سفر به ديار عدم است .

اما ما دو راه پيش پاي تو ميگذاريم و حق اختيار و انتخاب به تو ميدهيم ، اول اينكه با اين تيغ سفر آخرت آغاز كني يا اينكه تا خوابيدن ساعت كوكي خداوند در آن كوير خشك و خالي براي خود بيهوده بگردي و صفا كني .

انسان هفتم با ديدن مناظر كشته شدن ديگران ، يأس تمام وجودش را فرا گرفته  بود  پس با نا اميدي تيغ را برداشت و خراشي در بازوي خود انداخت ، اما شور زندگي در وي بيدار گشته و پشيمان شد و با سرعت و عجله ، دوان دوان به سمت كوير براه افتاد تا شايد مفري بيايد از دست اين قضات هفت گانه ، و در اينحال به دنبال خود خطي سرخ رنگ از خود بر جاي گذاشت كه گويي چون ماري سرخ رنگ به دنبال انسان مي خزيد .

و با اين فرار ، خداوندگار پير عالم بدون جانشين ماند كه ماند .